Περίληψη

«Kι όταν κάτσαμε τελικά και τα είπαμε οι δυο µας, είχε πολλά να µου πει κι αυτός. Παρόμοια µε τα δικά µου. Ένα μεγάλο παράπονο κι ένα μεγάλο γαμώτο ο υπέρτιτλος. Γιατί µου το έκανες αυτό όλα αυτά τα χρόνια; Γιατί µε μίσησες τόσο φθονερά; Γιατί δεν κάτσαμε ποτέ να μιλήσουμε; Και γιατί ποτέ δεν µε αποδέχτηκες; Κι εδώ µόνο µία επιλογή. Άνευ όρων αποδοχή. Ακριβώς όπως ήμουν. Στο τώρα. Όχι στα “όταν” που ποτέ δεν ήρθαν».

Σ’ ένα τρυφερό, θαρραλέο και πολύ προσωπικό βιβλίο, ο Στέφανος Ξενάκης ανοίγει την καρδιά και το μυαλό του, φωτίζοντας πολύπλευρα τη σημαντικότερη σχέση της ζωής µας, αυτή µε τον εαυτό µας.

Ίσως το κομμάτι µας που περισσότερο απ’ όλα χρειάζεται αποδοχή, είναι το δύσκολο, το βρόμικο, το σκοτεινό, αλλά και το πιο πολύτιμο.

«Δύσκολο να δημοσιεύσω τους διαλόγους αυτούς; Αφάνταστα πιο δύσκολο να τους κάνω. Όμως και αφάνταστα λυτρωτικό»